Korrika guztiak zirraragarriak izaten dira, guztietan hunkitu naiz jendearen artean gure hizkuntzaren parte naizela sentitzean; guztietan uneren batean bihotzak eztarriari irabazten dio eta ahotsa urratzen zait 'KO-RRI-KA' oihuaren erdian. Eta seguru nago horrela izango dela aurten ere.
Hala ere, une berezietan batzuk bereziagoak izaten dira eta argazkian jasotakoa horietako bat da: 1995. urtea, bederatzigarren Korrika, amaiera Gasteizen, eta omendua Mikel Laboa.
Ni Egineko kazetaria nintzen eta San Migelen, balkoi erraldoi horretatik, plaza euskaltzalez beteta ikusi eta Laboaren hitzak grabatzeko, haren keinu hunkitua sentitzeko, pribilegioa izan nuen. Zorion hutsa. Gero erredakziora itzultzean jakin nuen nire lankideak ere ideia berbera izan zuela eta orrialdeak betetzeko biok material berdina genuela; izan ere, nork ez luke aprobetxatuko horrelako aukera?