Laugarren diskoa argitaratu berri du Mikel Telleriak (Idiazabal, 1960), Oroit Lou Reed. Artista estatubatuarraren omenez, bere estiloan ondu ditu hamar kanta, eta martxoaren 20an aurkeztuko du lan berria Jimmy Jazz aretoan.
Zergatik Lou Reed?
Lou Reed izan delako erreferentziala niretzat eta gure belaunaldiko jende askorentzat. Harekin hazi naiz musikalki, bere eragina beti dago. Kasu honetan pentsatu nuen Lou Reedi propio egin behar niola disko bat. Jonan Ordorikak egin zuen Lou Reed Mila esker diskoa ezagutu nuen, eta hor sortu zitzaidan bertsioak egin beharrean kantu berriekin egitea diskoa, baina Lou Reedek erabiltzen dituen baliabideak erabilita konposatzerakoan. Baliabide nahiko jakinak zituen berak, eta nik errekurtso horiek barra-barra erabili ditut.
Zer aurkituko dugu diskoan?
Disko kontzeptual deitzen diete orain, hasieratik bukaerara hari bat dauka. Erritmo ertainekoa da diskoa gehienbat, Lou Reed horren oso zalea zelako, eta ni ere horrekin jokatzen saiatu naiz. Baina lerro hori apurtzeko hirugarren eta zazpigarren kantuetan sartu dut apurketa. Hirugarrena rockerilloagoa da, azkarragoa, eta zazpigarrena da erabat Ramonesen ildotik abiatuta. Lou Reedek asko babestu baitzuen Ramones taldea, eta keinu txiki bat sartu dut.
Laugarren diskoa daukazu jada.
Bai, eta oso pozik gelditu naiz, egia esan, nire buruarekin oso konforme. Gainera, ikusita zeinek parte hartu duen, disko oso interesgarria da, nik uste. Egundoko musikariak daude tartean, Jorge Ojea, Angel Celada eta IÒigo Goldarazena, hirukote ikaragarria da. Koldo Uriarte arduratu da ekoizpenaz, eta nik hari esan nion berebiziko garrantzia izango zutela gitarrek. Bueltaka ibili ginen ea zein gitarrajole izan zitekeen egokia. Ojea topatu genuen, Luz Casalekin dabilena, eta konturatu nintzen kantu batean Lou Reeden Coney Island Baby zirudiela gitarrak. Hauxe behar genuen guk, eta jarri ginen harremanetan. 70eko hamarkadako gitarra estiloa da bilatzen genuena, eta egundoko lana egin du, beste biek bezala. Pribilegiatua sentitzen naiz, ikusita zer disko egin duten.
"Egundoko maila ikusten da euskal eszenan. Pozgarria da zein aberatsa den, zein ugaria"
Aurreko diskoa Zumetari eskaini zenion.
Bai. Konfinatuta geunden etxean, eta 2020ko apirilean utzi gintuen berak. Hurrengo egunean atera zen Berrian aspaldiko elkarrizketa bat, eta han galdetzen zioten ea zergatik marrazten zuen. Berak erantzun zuen: beharragatik. Iruditu zitzaidan erantzun zoragarria, azken batean existentziala. Nire buruari egin nion galdera bera. "Hik behar al dek musika egin? Etxean egonda lasai konforme hago?". Eta esan nion nire buruari baietz, behar nuela. Horretan hasi nintzen, zerotik, zeren aspaldi egin nituen beste bi disko, baina gero lanaz itota ibili naiz, astirik gabe. Orain denboraz hobetoxeago nabilela eta, ba horixe.
Zergatik Zumeta?
Ni oso pintura zalea naiz, egia esan, eta oso Zumeta zalea. Zumetak daukan akats bakarra da Usurbilen jaio izana. New Yorken jaio izan balitz, beno, legoke Rothko, Pollock eta horien pare, dudarik gabe. Baina herri txiki batean gara, eta horiexek dira herri txikien ajeak. Ez bazaude korronte handi horien babesean, alferrik. Beno, Zumeta Zumeta da, beti. Baina ez duzu izango nazioartean hainbeste, nahiz eta halere izan duen. Oso eklektikoa izan zen Zumeta, denetik egin zuen pinturan. Eta disko haren ideia izan zen disko anitza izatea, eklektikoa, kantu batek hurrengoarekin ez zezala inongo zerikusirik izan. Oraingoan kontrakoa izan da, kantu denak daude molde berean eginda.
Zure musikari alderdia nola definituko zenuke?
Zumetak esaten zuen hura, beharrak gidatu nau. Ni zoriontsu sentitzen naiz kantuak egiterakoan, bakardadean, gitarra, papera eta boligrafoa, gela batean bakarrik. Hori da niretzat zoriona, borrokatzea ideia batekin, estribilo batekin, nondik garatuko kantua. Orduak pasatzen ditut, eta sufritzen dut, noski. Baina behin lortzen duzula egitea, hori egundoko poza da. Eta bitartekoa ere bai, nahiz eta sufritu. Nire buruarekin borroka hori egitea ikaragarria da niretzat.
Zure ustez, nola kokatzen da zure disko hau egungo euskal eszenan?
Ez dakit. Hainbeste talde, hainbeste estilo daude, hainbeste musika. Kasu honetan, rock kantautore baten musika da, nolabait definitu beharko balitz. Egundoko maila ikusten da euskal eszenan, alde guztietan. Harrituta nago zer maila dagoen, zer musikari, benetan, flipantea da. Nire lekutxoa hortxe ikusten dut, hor izkina batean. Pozgarria da zein aberatsa den, zein ugaria. Amsterdamen diamanteak lantzen dituztenek esaten dute zenbat eta alderdi gehiago atera harri horri, antza, diamanteak distira gehiago omen dauka. Halaxe ikusten dut euskal musika.
Etorkizunari begira, zer asmo duzu?
Ideiaz gainezka nabil, eta gogoz gainera. Disko berriak ere azalduko dira, beste estilo batekoak. Hori bada nire ezaugarrietako bat, beti gauza bera egiteko ez dut balio, behar dut aldatu, gauza berriak ikusi, forma berriak bilatu. Ez naiz konformatzen beti leku berean, saiatzen naiz aldatzen, probatzen. Izan ere, aspertu egiten naiz beti gauza bera egiten. Nire akatsa da, sekulako borrokak izaten ditut nire buruarekin.