Duela hilabete batzuk Gasteizko Mítika diskotekako atean Kerman Villate hil zen 31 urterekin. Ustez, segurtasun atezainaren kolpe baten ondoren lokalearen atean erori ostean hil zen. Horregatik, ikertzen ari den gizonaren kartzela askapena eman izanak biktimaren familia eta Gasteizko gizartearen frustrazio eta amorru sentimendu sakona piztu du. Epaiketa baten zain eta tragedia gertatu eta hilabete gutxira hartutako neurri judizial hau, Kermanen senideek berriro biktimizazio gisa eta justizian kontsolamendua aurkitzeko zailtasun gehigarri gisa bizi dute. Ustezko egilearen behin-behineko askatasunak prozesu judizialen moteltasuna eta sistema legalaren konplexutasunak agerian uzten ditu, justizia ezaren sentsazioa utziz, egia eta kondena justu bat eskatzen duten familia eta lagunen artean oihartzun handia duena.
Kasu honek ez du bakarrik Gasteizko kontzientzia astintzen bizitza baten galeragatik, baizik eta gaueko aisialdiaren esparruko segurtasun zaindarien paper eta prestakuntzaren gainean ere jartzen du fokua, oro har. Errealitatea da, askotan, lokalen ateetako segurtasunaz arduratzen diren pertsonek ez dutela beharrezkoa den prestakuntza arautua gatazkak modu eraginkor eta profesionalean kudeatzeko. Prestatze falta hori funtsezko ezagutzetara hedatzen da, hala nola estresaren kudeaketa, komunikazio ez-bortitzeko teknikak edo lehen sorospenak, tentsio handiko ingurune batean, gauekoa kasu, funtsezkoak direnak. Prestakuntza egokirik gabeko 'atezainen' presentziak, indarkeria eta beldurraren irizpideen arabera jokatzen dutenak protokolo profesionalak aplikatu beharrean, gaueko aisialdian segurtasun pribatuaren sektorearen erregulazioan eta zaintzan dagoen akats sistemiko bat azpimarratzen du.
Azkenik, gertakari honek hirian indarrean dagoen gaueko aisialdiaren ereduari buruzko eztabaida zabalagoa irekitzen du, eta horren ondorioei buruzkoa. Gauak, askatasun eta jolas-esparru segurua izan beharko lukeenak, indarkeriaz, gehiegikeriez eta segurtasun ezaz zipriztindua ikusten da askotan, eta sarritan areagotzen da lokalen sarreran kontrol desegokia egoteagatik. Kritika ez da soilik gertakarien erantzule zuzenengana zuzentzen, baiziz eta gatazkak eta errespetu falta toleratzen dituen aisialdi-kultura batera. Gizarteak arrazoi osoz eskatzen du gaueko aisialdia segurtasuna eta elkarrekiko errespetua lehentasuna den ingurune batean garatzea, inpunitatearen itzaletik eta beren erantzukizunetarako prestakuntza egokirik gabeko langileen presentziatik urrun. Gertakari tragiko honek inflexio puntu gisa balio behar du Gasteizko segurtasun eta aisialdi politikak birplanteatzeko.