Hollywoodeko makineria kulturalak hamarkadetan zehar bonbardatu du iruditeria kolektiboa, Estatu Batuak beti azken unean gizateria salbatzera agertzen diren film ugarirekin. "Munduko polizia" ezinbestekoa eta demokraziaren itsasargia direla sinetsarazi digute, kaosari ordena jartzeko gai diren bakarrak. Hala ere, epika zinematografiko horrek talka egiten du errealitate geopolitikoarekin, non printzipio etikoak etengabe sakrifikatzen diren. Askatasunaren erretorika gero eta hutsalagoa da superpotentzia honek arbitro justu gisa ez, baizik eta defendatzen omen duten nazioarteko legediaren gainetik jarduten duen epaile eta borrero gisa jokatzen duela ikustean.
Hipokresia hori gordin ageri da haien aliantza politikan. Washingtonek giza eskubideei buruz sermoia ematen duen bitartean, Israeli babes militar eta diplomatiko baldintzagabea ematen dio, nazioarteko gaitzespenen aurrean entzungor eginez. Aldi berean, haien kanpo-politika ur uherretan dabil, botere estatubatuarreko sektore batzuek Vladimir Putin bezalako lider autoritarioekin kidetasun kezkagarriak erakutsiz. Dinamika horiek erakusten dute "demokraziaren" defentsa aitzakia selektiboa dela askotan, etsaiak desegonkortzeko bakarrik erabiltzen dena, estrategikoki komenigarriak zaizkienekiko ezikusiarena egiten den bitartean.
Estatu-indarkeria inolako begirunerik gabe erabiltzen da segurtasun-aitzakiekin, Kariben ikusten den bezala; bertan, "narkolantxa" izatea leporatzen dieten Venezuelako txalupen aurkako eraso hilgarriak salatu dira. Ekintza horiek, askotan bonbardaketen bidez gauzatuak, bidezko epaiketa baterako aukera oro ezabatzen dute. Susmagarriak legearen inperioaren pean prozesatu beharrean, itsasoko exekuzio estrajudizialaren alde egiten da. Era berean, bere mugan bertan, "harrera-lurra" izateaz harro dagoen nazioa migratzaileak indar basatiz kanporatzen ari da, amets amerikar ospetsua gezurtatzen duten taktika deshumanizatzaileak erabiliz.
Azken paradoxa tragikoa eta arriskutsua da. Estatu Batuek hainbeste sinetsi dute beren zinema-gidoia, ezen galdu egin baitute beren ekintzen ondorioekiko harremana. Pantaila handian, beti aurkitzen dute bonba desaktibatzeko eta planeta salbatzeko modua; baina errealitatean, haien harrokeriak, neurriz kanpoko indarkeriak eta besteren subiranotasunarekiko errespetu faltak amildegira bultzatzen gaituzte. Jarrera horrekin, salbatzen gaituzten heroiak izan beharrean, kontrolik gabeko indar bihurtzen ari dira, eta, lehenago edo geroago, babesten dutela dioten mundua suntsitu egingo dute.
Txema Tocino.
Iritzi artikulu hau argitaratzean, ALEAk ez ditu bere gain hartzen egileak adierazitako iritziak, ezta horiekin lotutako erantzukizunak. Zure iritzia bidali nahi baduzu, idatzi erredakzioa@alea.eus helbide elektronikora.