Irratian korrupzio politiko berri baten berri eman ari dira, kontratu publikoen adjudikazioekin lotuta. Diru askori buruz hitz egiten ari dira, baina niretzat hori ez da deigarriena, baizik eta ekonomia gorenean, oinarri politiko sendoa eta ikusgarritasuna dagoenean, oraindik ere lapurtzeko behar hori izatea. Horrek erakusten du ez dela beharrak bultzatuta, botere ekonomikoaren mendekotasuna izan daitekeela baizik.
Jende asko —lagunak barne— beharrezkoak ez diren kontu askotan gastatzen dugu dirua: gailuak, markadun arropak… Gastua maiz estatusarekin edo zorion goiztiar batekin lotzen dugu. Politiko korruptuek, soberan duten arren, gehiago lapurtzen dutenean, baliteke gure kontsumo harremanaz hausnartzera eramatea: haiek, pribilegioekin, nekez aseturik, guk ere agian ez ginateke asetuko.
Muga gabe gastatzea zulo psikologiko batean erortzea bezalakoa da: objektuek betiereko sasi-satisfakzio bat eskaintzen dute, baina magiaz elikatzen dute gehiago behar izatea. Aldiz, duguna estimatuz gero, askatasuna eta lasaitasuna aurkituko ditugu. Budak dioskunez: "Desira da sufrimenduaren kausa". Esaldi horrek gogorarazten digu etengabeko asegabezia nahi etengabeak sortzen duela.
Ez dago behar beste ustelkeria mailarik diruarekin dugun harremanaz hausnartzeko. Kontsumo-materialaren esklabotzatik askatu nahi badugu, galdetu dezagun: "Benetan behar dut hau?". Neurriak hartuta, ez dugu dirua soilik aurreztuko, estresa edo besteen aldeko konparazioak ere murriztuko ditugu. Instituzionalizatutako gehiegikeria kontrajarria moduan, bakoitzak aukera du kontsumoa berrinterpretatzeko eta bizitzari benetan balioa ematen diona bilatzeko.
Txema Tocino.
Iritzi artikulu hau argitaratzean, ALEAk ez ditu bere gain hartzen egileak adierazitako iritziak, ezta horiekin lotutako erantzukizunak. Zure iritzia bidali nahi baduzu, idatzi erredakzioa@alea.eus helbide elektronikora.