Ez naiz ateoa, barruan fede apur bat dudalako, baina ez naiz fededun sendoa ere, nire fedea ez baitago erlijio jakin batean kanalizatua. Duela urte asko, hau guztia askoz argiago neukan eta kristau konbentzitu bat nintzen. Orain, egun batzuetan espiritualtasunik gabe esnatzen naiz, eta beste egun batzuetan, norabide desberdin batean nago.
Atzo, apaiz den lagun batekin kafe bat hartu nuen. Pertsona ona eta oso zintzoa da, eta horregatik oso erraza egiten zait bizitzaz eta haren zentzuaz, fedeari buruz eta batzuetan hitz egitea zaila den beste hainbat gairi buruz hitz egitea. Gaur, aldiz, salesiar apaiz izandako lagun batekin hitz egin dut, eta orain ez du soilik kongregazioa utzi, baizik eta ez daki oraindik Jainkoarengan fedea duen ala ez. Kontraste hauek oso interesgarriak iruditzen zaizkit.
Jainkoaren kontzeptua eta espiritualtasun osoa espazio eta denboratik kanpo daude; horregatik, gauza pribatua da, betiereko zalantzekin tortura gaitzakeena, baina garrantzitsuena lasai eta eroso gauden bide bat aurkitzea da. Eta bake-sentsazio batera eraman gaitzakeen faktore oso garrantzitsu bat elkartasuna da.
Beraz, beste herrialde bateko pertsona bat gure herrialdera pateran iristen denean, gure eta haien fedea, erlijioa, ateismoa edo balioak alde batera utzita, harrera egin behar diogu. "Kanpotarra nintzen eta hartu ninduzuen", diote kristauek, baina ez dira beharrezkoak esaldi handinahiak jakiteko elkartasunik gabe gure bihotza ezin dela guztiz garbi egon. Egia da iristen denak errespetatu behar gaituela. Eta guk bera. Izan ere, Jainkoarengan fedea izan aurretik, pertsonengan fedea izan behar dugu.
Txema Tocino.
Iritzi artikulu hau argitaratzean, ALEAk ez ditu bere gain hartzen egileak adierazitako iritziak, ezta horiekin lotutako erantzukizunak. Zure iritzia bidali nahi baduzu, idatzi erredakzioa@alea.eus helbide elektronikora.