Doluaren amaiera noiz iristen den galdetzen dugunean, ez gara denbora kontu huts bati buruz ari. Galdera horrek gure bihotzaren barrunbeetan eragiten du, galera baten ondoren bizitzak nola jarraitzen duen ulertzeko ahaleginean.
Nire aita hil zenean, bajarekin nengoen eta medikuak esan zidan: "Ezin zara egon bi egun negar egiten horregatik". Esaldi horrek harritu ninduen; bi egun oso denbora gutxi iruditu zitzaidan nire aitaren dolumina pasatzeko. Sentitu nuen mina ez zen malkoekin neurtzen, eta barnean sentitzen nuen hutsunea ez zen hain azkar desagertuko. Azkenean alta hartu nuen lanera bueltatzeko. Eta akats bat izan zen. Ez nengoen prest bueltatzeko.
Psikologiaren arabera, doluak ez du denbora finko bat; pertsona bakoitzak bere erritmoa du. Batzuek sei hilabetean aurkitzen dute bakea, beste batzuek bi urte edo gehiago behar dituzte. Eta egia da, batzuetan, dolua ez da inoiz guztiz amaitzen.
Denborarekin, absentzia horrekin bizitzen ikasten dugu. Gure egunerokoan hutsune bat dago, baina pertsona horren oroitzapena gurekin daramagu. Ez da desagertzen; gure bihotzean leku bat hartzen du, eta horrek aurrera egiten laguntzen digu.
Txema Tocino.
Iritzi artikulu hau argitaratzean, ALEAk ez ditu bere gain hartzen egileak adierazitako iritziak, ezta horiekin lotutako erantzukizunak. Zure iritzia bidali nahi baduzu, idatzi erredakzioa@alea.eus helbide elektronikora.