Bi monje budista, Maiten eta Lobsang, mendiko tenplu bateko lorategian paseatzen ari ziren, goizeko haize leunaren artean. Zuhaitzen hostoak isil-isilik mugitzen ziren, eta ur-jauzi txiki batek musika lasai bat sortzen zuen.
Maitenek hitz egin zuen lehena, begirada uraren gainean jarriz.
—Lobsang, azkenaldian neure burua galdua sentitzen dut. Meditazioa egiten dut, baina burua beti dabil pentsamenduetan. Ez dut bakea aurkitzen.
Lobsangek irribarre leun bat egin zuen, eta ur-jauziari begira geratu zen.
—Ikusten al duzu nola erortzen den ura harrian zehar?
—Bai.
—Zer gertatzen zaio urari harriaren kontra jotzean?
—Ez da gelditzen. Aurrera egiten du, bidea aurkitzen du.
—Hori da gakoa —esan zuen Lobsangek—. Bakea ez da beti burua hutsik edukitzea. Bakea da pentsamenduak badatoz, onartu eta utzi egiten dituzula, urak harriak inguratzen dituen bezala. Ez dituzu geldiarazi behar. Utzi igaro daitezen.
Maitenek arnasa sakon hartu zuen.
—Beraz, galdua egotea ez da porrota?
—Ez. Galdua sentitzeak esan nahi du bidea bilatzen ari zarela. Eta bilatzen duzun bitartean, bidean zaude. Egiaz galdua dagoena da geldirik dagoena, ezer bilatzen ez duena.
Maitenek begiak itxi zituen une batez. Arnasa hartu zuenean, arinago sentitu zen.
Txema Tocino.
Iritzi artikulu hau argitaratzean, ALEAk ez ditu bere gain hartzen egileak adierazitako iritziak, ezta horiekin lotutako erantzukizunak. Zure iritzia bidali nahi baduzu, idatzi erredakzioa@alea.eus helbide elektronikora.