Irakurri dut Valentzian erre zen eraikinean bikote bat zegoela etxeko komunean bere bi ume txikiekin su garretatik ihes egin nahian. Harrapatuta zeuden. Emakumeak amarekin hitz egin zuen, hil egingo zirela jakinik, deia moztu zen arte.
Orduan pentsatu eta konturatzen zara ezbehar hauetarako ez gaudela prest. Betirako garela pentsatzen dugu. Bitartean edozein gauza hautsalek gure egunerokoa betetzen du eta benda bat jartzen dugu benetan garrantzitsuak diren gauzak ez ikusteko.
Ez gara betirako. Bizitza bide bat da, eta amaiera bat dauka. Ez dakigu noiz izango den (eta hobe horrela). Egunen batean hemen gaude, eta agian bihar desagertuko gara... Baina ez pentsatu ezkor altxatu naizenik, guztiz kontrakoa.
Erromatarrek Memento Mori (gogoratu hil egingo zarela) esaten zutenean, ez zuten egiten besteari kalte egiteko, baizik eta oinak zoruan izan eta konturatzeko, nahiz eta gudak irabazi, koronel horiek ez zirela jainkoak, mortalak zirela eta perspektiba hori ez zutela galdu behar.
Ez xahutu zure denbora azaleko gauzekin, ardura zaitez benetan axola duenaz eta disfrutatu bizitzaz. Pena merezi du.
Txema Tocino.
Iritzi artikulu hau argitaratzean, ALEAk ez ditu bere gain hartzen egileak adierazitako iritziak, ezta horiekin lotutako erantzukizunak. Zure iritzia bidali nahi baduzu, idatzi erredakzioa@alea.eus helbide elektronikora.