Alde banatan bi talde jarri eta soka bati tira egiten diote. Bere ondora behin betiko eramaten dutenek irabazi egiten dute. Erraza dirudi, baina estrategia asko dago eta dirudiena baino zailago da. Nik batzuetan praktikatu dut eta dibertigarria egiten zait. Gainera, giza harremanekin antz handia dauka. Batzuetan, eztabaidetan ez zaio arrazoiari jaramonik egiten, eta aurkariek sokatik tira egiten dute, bakoitzak bere aldetik, eztabaida bat irabazteko. Ez da konbentzitzea, garaitzea baizik. Eta badago eztabaida bat, uste dudana euskaldunok galdu egin dugula eta lurretik arrastaka eraman gaituztela.
Munduko sokatira txapelketan urrea irabazi dugu. Guk. Euskal Herritarrok. Beno, egia esanda nik ez dut ezer egin. Nire sofatik irakurri nuen berria. Baina egia da pozik jarri nintzela kirolari horiekin identifikatuta sentitu naizelako. Baina zenbat kiroletan lehiatu gaitezke baldintza horietan? Gutxitan ez. Oso gutxitan. Herrialde bat ez garen justifikazioa eman digute, eta horregatik ezin dugu nazioarteko ordezkaritzarik izan kirol nagusietan. Feroe uharteak, Eskozia, Gales... Guk oraindik ere pairatzen ditugun oztopoak gainditu dituzten selekzioen adibide europarrak dira.
Eta kirola beste gai garrantzitsuago batzuen isla da. Euskara eta gure nortasunaren beste ezaugarri batzuk diluitu egiten dira diskurtso zentralistetan. Sokatirako sariak egin behar dugun bidea erakutsi digu. Baina ez dugu sokatik edonola tira egin behar. Estrategia egokia erabili beharko dugu txapela irabazteko.
Txema Tocino.
Iritzi artikulu hau argitaratzean, ALEAk ez ditu bere gain hartzen egileak adierazitako iritziak, ezta horiekin lotutako erantzukizunak. Zure iritzia bidali nahi baduzu, idatzi erredakzioa@alea.eus helbide elektronikora.