Azkenengo bi hilabeteetan, kazetariek aspertzeko momenturik ez dute izan. Ezta gertaerak probokatzeko beharrik ere. Eleberriak nonahi izan dituzte, eta gainera kolore desberdinetakoak; arrosak, horiak, beltzak, gorriak... Dena den, berdin dio zein koloreetan sailkatu. Guztiak ilunak eta tristeak izan dira, udako berririk hunkigarriena izan ezik
Mundua hankaz gora dagoela esatea, ez da ezer. Gizakiak izatez, gaiztoak (eta ez zoroak) garela esatea, ez da ezer. Ez dugu erremediorik, eta gu geu paradisuan bizi garen bitartean, beste batzuk infernuan daude, miseria gorrian. Nola da posible Palestinan bizitzea? Nola elikatu? Nola lokartu? Nola maitemindu? Desoreka handiegia dago gure egonkortasuna eta beste askoren ezinegonaren artean. Ezer gutxi egiteko dagoela ustean gaudenez, watsapeko profileko leihatila erabiltzen dugu egoera batzuk salatzeko. Zer edo zer egin behar da eta bide samurrena hautatzen dugu.
Kritikak kritika, uda honetan teleberriko anabasaren aurrean, albiste krudelen aurrean, batek irribarrea atera zidan. Ziklistaz jantzitako tipo bat Euskal Herriko farmazia batean sartu zen. Lehenengo aldian, erosteko. Bigarrenean aldiz, dirua eskatzeko. Azkenengo honetan sartu bezain pronto, dendariak galdetu zion ea zer edo zer ahaztu ote zuen. Eta ezetz erantzun, lapurreta bat zela mehatxua eginez. Farmazeutikoak 20 euro emango zizkiola esan, eta besteak, 60 erregutu. Agurtzean, ziklistaz mozorrotutako lapurrak zera bota zuen; “ahal dudanean itzuliko dizut”. Nola lortu daiteke jarrera aldaketa bat? Amaiera desberdin batekin, alegia.