Gaur arratsaldean, ipuin saioa hasi baino lehen, haur batzuei galdetu diet: "Eta zuek, opor garaian, belaunetan zauriak izaten dituzue?".
Normalean beren ahoek ez dute erantzuten, ahoa baita pentsamenduen irten-atea, eta tamalez, ederki asko dakite oso txikitatik ateak itxita egon behar direla badaezpada ere; baina begiak zabal-zabal uzten dituzte, eta eskerrak, begiak irudimenaren leihoak baitira. Zabal-zabalik uzten dituzte ea helduren batek beren barruko irudimenaren sukaldea ikusten duen, ea helduren batek berak sukaldatutako irudimen zopa berarekin batera jan nahi duen, ea helduren batek berak asmatutako errezeta magikoa berarekin batera prestatu nahi duen, edo ea helduren batek berpiztu nahi duen bere ingurua berak itzali nahi dituen irudimenaren txingarrak.
Ba belaunetan zauririk ez badituzue, horrek esan nahi du ez duzuela ondo pasatu jolasten eta ez dakizuela zer nolako gozamena den zauriaren zarakarra kentzea eta zer polita den praketan petatxoak edo adabakiak edukitzea. Nik txikitan nahita apurtzen nituen prakak, motorrez betetako adabakiak erosteko herriko mertzerian…
Eta nire bizi istorioekin jarraitzen dut, nire kasara.Imajinatzeko aukera ematen diedanean, une magikoak suertatzen dira:
Badira haur batzuk gurasoei begiratu gabe zaurien eta petatxoen abenturak kontatzen dituztenak beren kasara. Ez dute gurasoen baimena behar. Hauen gurasoak seme-alaben irudimen zopa egunero jaten dutenetakoak dira, jan eta prestatu.
Aldiz, badira beste haur batzuk, bere pasadizoak kontatu baino lehen, gurasoei begiratzen dietenak eta gurasoek begien gortinak alde batera eramanez "aurrera txiki!" esaten diete begiradarekin. Guraso hauek ere, "aurrera txiki!" esaterakoan, "aurrera hi!" esan diete beren buruei ere, euren seme-alabek prestatutako errezeta magikoari erreparatu diotelako. Eta badira ere beste haur batzuk hitz egiten ez dutenak, badakitelako gurasoek ez dutela horrela pentsatzen: prakak ez direla apurtu behar, belaunak itsusiak direla zauriz josita daudenean, eta zarakarrak edukiz gero ez direla kendu behar orbainik ez uzteko…
Haur hauen guraso batzuek ni begiratzen naute, begirada zorrotz batekin, esanez bezala: "Kontuz, nire seme-alaben imajinazioan nik agintzen dut". Eta nik: "Bai, egia da, baina zuk ez duzu agintzen nire imajinazioan", eta hasten naiz ipuinak kontatzen, ondo dakidalako ipuina irudimenaren txingorrak berpizten laguntzen duen haizea dela, leiho eta atetik sartzen den haizea dela, ahotik begietara eta handik bihotzera...