Europara iristear, berehala hasi dira lorategi bertikalaren inguruko txantxak eta haserreak bidaiarien artean. Bi adindun hitz eta pitz, Gasteiz osoak entzuteko moduan, bozgorailuen balioa gutxietsiz. Belauneko mina omen dute, eguraldi aldaketaren seinale (beharbada, leihoaren bestaldeko elur-bustia ere izango da nolabaiteko seinale). Nire ezkerraldean dagoenak, bestalde, goitik behera eta lizunkeriaz begiratzen dio aurrean duen emakumeari; tranbia seko geldituko ote den esperantzaz. Nazka.
Eta hainbeste elkarrizketen artean, burura datorkit: egingo al du norbaitek euskaraz hemen? Eta bat -batean, aita batek alabari: “Altxa hortik, jaitsi egin behar gara eta”. Irribarrea atera zait tupustean. Esperantzak dirau. Legebiltzarreko geltokian jaitsi aurretik, begirada gurutzatu dut nire parean eseri berri den mutil gazte batekin. Pentsakor begiratu nau. Ni ere izango ote naiz bere iritzi artikulu baten protagonista? “Tranbian eserita nago eta neska bat bere koadernoan idazten ari da. Zertan ari ote da?”
Bere idatziaren lehenengo esaldia.
Irudia: Jon Gil