Indarkeria matxistari ez zaio keinu sinbolikoekin aurre egiten, ezta egun horretan erakunde batzuk morez janztearekin ere. Askotan, urtean zehar, kolore morea erabiltzen duten erakunde horiek beraiek eragiten diete kaltea emakumeoi, behin eta berriro biktimizatuz. Erakundeen indarkeria (egiten dutena zein, ez egitea) hain da handia, non emakumeok gure kabuz sortu behar izan ditugun babesteko moduak. Babes bila jotzen duen sistema berak ere emakume bizirauleak kriminalizatu egiten baititu.
"Sistema ez dago benetan prest indarkeria patriarkala bizi dugunoi harrera emateko"
Azaroan, sarri, ikusentzuneko medioak biktimak erabiltzen saiatzen dira, eta askotan "agenda betetzeko" baliabide bihurtzen gaituzue. Ekitaldi instituzionaletara, telebistara edo irratira gonbidatzen gaituzte, egun gutxi batzuetan agertuz, eta gero berriro ahaztuz.
Sistema ez dago benetan prest indarkeria patriarkala bizi dugunoi harrera emateko eta hala, urtean zehar morez janzten diren erakunde horiek beraiek errepikatu egiten dituzte emakumeok jasaten dugun diskriminazioa. Indarkeria matxistatik bizirauteak bizitza osorako ondorioak uzten ditu osasunean, eta hau gutxi ez balitz, instituzioen indarkeria ere jasan behar izaten dugu; erakundeen huts egitea, nola lagundu ez jakitea, baliabideak ukatzea…eta abar luze bat.
Prentsa ere ez da bazterrean geratzen. Kazetari (estatuko eta erkidegoetako komunikabideetakoak) eta ordezkari politiko ugarik "biktimen bila" deitu gaituzte aste hauetan, kontaktuak edo kontakizunak lehen pertsonan eskatuz. Ez dute datu enpirikorik, ordezkaririk edo aditurik nahi, ez. Xehetasunak, morboa eta abiadura nahi dituzte.
"Biktimak publizitate bihurtzen dira, eskubidedun subjektu beharrean"
Askotan, ez dute kontuan hartzen etikoa den, pertsona arriskuan dagoen eta adostutako akordioak betetzen ez diren, hala nola edukia aurreikustea edo irudia ez zabaltzeko eskubidea. Eta, gainera, gertakari larri baten aurrean prentsa behar izan dugunean ez da beti egon. Eta horrela biktimak publizitate bihurtzen dira, eskubidedun subjektu beharrean.
Horrez gain, errebindikazio egun hori indarkeria matxistaren egiturazko arazoa itxuragabetzen duten beste arrazoi batzuengatik ordezkatu da. Badirudi agenda politikoan arrazoi horrek garrantzi handia duela, baina ez praktikan. Azaroaren 25a bere datan ere ikusezin geratzen den lehen aldia ez da, aurten Bilbon gertatzen den bezala, Indarkeria Matxistaren aurkako Nazioarteko Egunetik gertuen dagoen asteburuan beste izaera bateko manifestazio bat egiten baita. Beste batzuetan ere bizi izan dugu: azaroaren 25eko mobilizazioak desagertu egiten dira beste borroka batzuetan, batzuetan intersekzionaletan eta beste batzuetan ez, hil, eraso eta bizitza baldintzatzen digun indarkeria salatzean soilik zentratu beharko litzatekeen espazio bat okupatzen baitute.
Urtean behin ere ezin gara atera gu ez hiltzeko eskatzera. Komunitate adituarentzat epidemia bat dena, batzuentzat beste edozein gairen bidez alda daitekeen gai txikiago bat dirudi. Izan ere, dagoeneko badakigu indarkeria ez datorrela soilik indarkeria ukatzen dutenengandik, baizik eta baita indarkeriari aurre egiten diotela diotenengatik ere. Eta espektro politiko bakar batera murrizteak bere dimentsio erreala ezkutatzeko eta iraunarazten jarraitzeko baino ez du balio.
Eta ikusezin bihurtze horren erdian, haurtzaroa da berriz ere ahazturik handiena.
Mobilizazioetatik eta agenda instituzionaletik kanpo geratzen dira beti indarkeria matxistaren biktima zuzenak diren haurrak (lekukoak, bizirik atera direnak, hildakoak, umezurtzak, zaurituak eta horietako asko indarkeria horren mende jarraitzera behartuta daudenak zaintza inposatuen bidez). Babestu beharko lituzketen zerbitzuek egitura gabezia dute: baliabideak, langile prestatuak eta benetako tresnak, segurtasuna eta konponketa bermatzeko.
Haurtzaroa ostenduta geratzen da, eta azaroaren 25ean nahiz eta genero indarkeriaren kaltetu sakonenak izan, ere.
Horregatik, Bidaureko kideak eskatzen dugu instituzioek keinuetatik benetako konpromisora pasa daitezela. Benetako erreparazioa bermatzea, laguntza profesional duina ematea, ama babesleen kriminalizazioa etetea, prentsak sentsazionalismoa alde batera uztea eta etika errespetatzea, haur eta nerabeak haientzako baliabide espezializatuekin artatzea, eta indarkeria matxistaren aurkako borroka urteko egun guztietan lehentasuna izatea. Ez gaur bakarrik.
Bidaure Elkartea.
Iritzi artikulu hau argitaratzean, ALEAk ez ditu bere gain hartzen egileak adierazitako iritziak, ezta horiekin lotutako erantzukizunak. Zure iritzia bidali nahi baduzu, idatzi erredakzioa@alea.eus helbide elektronikora.