Uztailaren amaieran, Arabako ahaldun nagusiak urtegiak urperatutako herriak gogorarazi zituen ekitaldi instituzional batean. Bere hitzaldian gure herriaren memoria babestearen garrantzia aipatu zuen, eta pertsonen garapena eta duintasuna eskutik doazen etorkizuna eraikitzearen garrantzia.
Baina gure gizarteetako arazorik larrienak areagotu egin dira, eta promesak eta diskurtso potoloak, itxuraz, ez dira irtenbide posibleetara ere hurbildu.
Teknokraziarekiko obsesioak, hauteskunde inkestek eta komunikabideen kontrolak etengabeko kalkulu bihurtu dute ekintza politikoa komunitate pasiboen aritmetika sozial gisa. Izan ere, gizateriaren historiako une larri honetan ez dago gizarte antolakundeen kontrapisurik. Elkarte txikiak sortzen dira, komunitateen biziraupenaren aurkako erasoei erantzuten saiatzen direnak, baina ez dago olatu sozial indartsurik aurrerapausoak martxan jartzeko edo, gutxienez, pairatzen dugun sistema ekonomikoak kentzen digunari aurre egiteko.
"Une larri honetan ez dago olatu sozial indartsurik aurrerapausoak martxan jartzeko"
Botere bokazioa duten alderdi politikoek (aldundia bezalako erakunde batek duen botere txikitxo horrek) gobernariek bezala jokatzen dute, beren afiliazioaren ahuleziaz eta funtsezko aldaketak sostengatu eta babestuko dituen gizarte ehunaren gabeziaz jabetuta, "promesa hutsen politikarekin" eta beren benetako aldaketen anbizioaren modulazioarekin konformatzen.
Frank Wilhoit-ek konserbadurismori buruz dio gure gizarte sistemaren oinarria bi taldetan banatzen dela: legeek babesten dituzten barne taldeak daude, legeak bete behar ez dituztenak (enpresak eta elite finantzieroak); eta kanpo taldeak daude, legeak bete behar dituztenak, baina legeek babesten ez dituztenak (komunitate prekarioak eta eskubideez gabetuak guztiak).
Ez dut uste diputatu nagusiak bere etorkizuneko promesetan eskubiderik gabeko kanpoko talde horiengan pentsatzen zuenik. Era berean, ez dut uste lurraldea garatzeko orduan barne taldeak eta haien interesak baztertzeko asmoa duenik. Baina Goliaten aurkako aktibista talde txikiak hor daude, komunitateak sortzen, itxaropena sustatzen.
Gazako genozidioa eta ahaztutako gerrak, planetaren krisialdia, gure lurraldeei egindako erasoak, zaintzaren prekarietatea… arazo erraldoiak dira eta ziurrenik gure gizartearen legeak ez dira gai izango guztiak babesteko eta berdin behartzeko, baina, gutxienez, gure planeta suntsitzen ez laguntzeko ahalegina egin dezakegu. Promesaren politikari kasu gutxi eginez.
Mati Iturralde
Iritzi artikulu hau argitaratzean, ALEAk ez ditu bere gain hartzen egileak adierazitako iritziak, ezta horiekin lotutako erantzukizunak. Zure iritzia bidali nahi baduzu, idatzi erredakzioa@alea.eus helbide elektronikora.