Erdigunea hartzea ekintza material eta sinbolikoa da, hegemonia eraldatzen du. Erdigunea hartzeak egituraketa eta botere erlazioak aldatzea exijitzen du. Bizitza erdigunean kokatzeak gizartearen egituraketa osoari eragiten dio. Beraz, ez zaizkigu azaleko keinuak interesatzen, eta ez gara konformatzen emakumeen %1ari bideratutako hobekuntza apurrekin. Kristalezko sabaiak bezala, zoru itsaskor eta prekarioak hautsi nahi ditugu.
Horregatik, bizitza sostengatzeko ardura kolektiboa eskatzen ari gara. Guztiontzat bizitza bizigarriak lortzeko, hasteko, elkarren beharra dugula aitortu behar dugu, ez garelako merkatura datozen subjektu autonomo eta arrazionalak, beharrik gabekoak. Ulertu behar dugu inguruan sumatzen ditugun injustiziak elkarri loturik daudela: soldatapeko lan feminizatu prekarioa, ordaindu gabeko etxeko lanetan ematen ditugun jardunaldi amaigabeak, paperik gabe dauden etxeko langileak, botere guneetan dauden gizon burgesek bankuaren interesak lehenestea, naturaren desjabetzea, emakumeon, bolleron eta transon aurkako biolentziak, epaitegietan erasotzaileak babestea e.a. Horrek guztiak erakusten digu, gure jendartean, bizitza batzuk beste batzuk baino balio handiagoa daukatela. Hierarkia horiekin amaitzera etorri gara.
Austeritateak zaintzen krisia sakondu duen garaiotan, zaintzaren berrantolaketa soziala aldarrikatzen dugu, politika publikoen zeharkako ardatza izan dadila, pertsonen zaintza ez dadila zapaldutakoon eskubideen bizkar geratu. Zaintza lanak modu pribatizatu, feminizatu eta esplotatuan ematen dira gure jendartean, emakumeoi muxu-truk edo miseria baten truke hauek asumitzera behartuz, eta batez ere, emakume* migranteoi. Beraz,instituzioek eta gizonek beren gain hartu behar dituzte dagozkien zaintzen ardura, eta, ez hori bakarrik, muinetik aldatu behar ditugu gure balioak, harreman pertsonal eta komunitarioak, bikote eta familia ereduak, eguneroko praxia, produkzio moldeak, politika publikoak eta lurralde-antolamendua.
Badakigu kapitalismoa ezin dela berregin emakumeak* azpiratu gabe. Emakumeok* planto egiten badugu, dena gelditzen da. Beraz, honexetarako goaz grebara, sistemarekiko haustura eragiteko eta paktu sozial berri bat eskatzeko. Enpleguaren sarbidean, ezkontzan eta jatorrian oinarritzen ez den herritartasun eredu inklusibo bati ateak irekiko dion ituna nahi dugu.
Bide horretan, parekidetasuna bermatzeko politikak eta berdintasun formalaren garapena ezinbestean lotu behar ditugu sakoneko eraldaketa prozesu batekin. Hau da, batetik, emakumeen* eskubide sozial eta zibilak eskuratzeko borrokatzen ari gara. Eta, aldi berean ari gara borrokatzen lanaren esplotazioa, kapazitismoa, arrazakeria eta sexu-generoaren arteko bereizkeria gainditzeko agenda garatzeko. Gure lurraldeetan eta gorputzetan burujabe izateko. Lana eta aberastasuna modu justuan birbanatzeko. Bazterreko subjektuok, gure aurkako biolentziarik gabe, aske izan ahal izateko.
Aurten hainbat exijentzia politikoekin goaz grebara, horien artean eskatzen dugu: enplegu duina emakumeontzat*; bizitzaren sostengurako ezinbestekoak diren lanen aitortza politiko eta soziala; barne etxeko langilearen figura desagertzea; etxeko enplegua lan eskubideez hornitzea;pentsio duinak emakumeontzat*; zaintzarako eta menpekotasunari arreta emateko berezko sistema publikoa, doakoa eta unibertsala; emakume* baserritarren estatutua garatzea; injustizia patriarkalarekin amaitzea; genero indarkeriaren legea zabaltzea; indarkeria matxista egoerei aurre egiteko baliabide publiko integral eta eraginkorrak; ezkontzaren pribilegio sozioekonomikoekin amaitzea; trans despatologizazioa; atzerritartasun legea atzera botatzea; edota Europar Batasuneko migrazio politika genozidekin amaitzea.Beraz, martxoaren 9an feminismoaz hitz egin nahi duenak, aintzat hartu ditzala gure ahotsa.
Zorionak herriz herri greba antolatu duten emakume*, bollera eta trans guztiei. Elkarrekin ahalduntzea eta saretzea da gure armarik zorrotzena. Kaleetan ikusiko dugu elkar.