Gero, gertatzen ez badira, orduan bai etsipena. Kolpea kolpe da beti, baina minak beti minago dirudi itxaropena zapuztu ostean.
Hala gertatu zitzaigun gasteiztar batzuoi maiatzaren 24an: ezkor hasi, baina, optimista suharren, nahiak eta errealitatea nahasteko dugun ohitura psikoanalizagarriaren eta nafarrek ufadaka zekarten aldaketa-usainaren poderioz, puztu zitzaigun guri ere esperantzaren puxika lañoa. Eta, gero, puztu bezalaxe despuztu.
Zaputzaren errua norbaiti bota behar, eta konbentzitu gintuzten optimista arriskutsu horiei bota genien, ahazturik jende baikorra arriskutsua dela, bai, baina ez beti kalterako. Azken batean, botoek etsitu gaituzten honetan, opitmista konstruktibo arriskutsu bihurtzea beste aukerarik ez dugu, oraindik galdua ez dagoen hori galdutzat emango ez badugu. Berri Txarrak taldeak, ez alferrik, honela dio kantu batean: “Lanjerosa naiz, zerbait alda dezakedala sinesteko lain”.