Non zaude, Marisorgin? Non ote dago belardietako erregina? Nire begi nekatuek ez dute aurkitzen zure gorputz luze eta lerdena.
Dagoeneko kumeak izateko grina zure ohiko zuhurtziari gailendu beharko litzaioke. Urtean zehar, nekez ikusten zaitut belazetako oihanean. Zure geldotasunaz fido, erahiltzeko mekanismo kupidagabe bihurturik, inguruotako landarejaleen amesgaiztoa zara. Matxinsaltoak, tximeletak, kakalardoak… denak izutzen dituzu, denak dira zure beldur. Sekula ez dago jakiterik nondik oldartuko zaren, hain ederki nahasten den zure itxura ingurunearekin: berde argia belar hezeen artean, arrea edo marroia lasto lehorren baitan.
Uda amaieran ordea, ugaltzeko senak bultzaturik, ezinegon batek zure buruaz jabetzen da, eta agerian geratzen zara maizago. Garai horretan topatu ohi zaitut, zelaietan noraezean, edo pareta batean igota. Erreza izaten da orduan arra ala emea zaren ezagutzea: emeak handiagoak zarete, sabela beteagokoak. Eta gehiago loditu behar gainera, hurbilduko zaizun arraren kontura … Eros eta Thanatos berriz ere.
Maitasun laburraren arrastoa, harri bati, egur bati, pareta bati itsatsia geratuko da. Marisorginaren ooteka da, bere arrautzen eta etorkizunaren gordailu.
Egia esan, gutxitan gurutzatu dira gure begiradak aurten. Gehiegizko beroak eta lehorrak kalte egin dizu agian? Nahiago nuke nire begi nekatuen akatsa izatea, besterik gabe … Hala bedi.
Argazkia: Mario Corral