Hitz ikaragarri ikaratzaile horiei buru egiteko, berriz, gizatasunaren diskurtsoa hedatu da: kanpotik –hots, gure muga geopolitiko eta mental zurrunez haragotik– datorkigun giza talde oro aberasgarri dela, ezen ez mehatxu. Berez, asmo ezin hobea du arrazoibide horrek, eta eraginkorra ere izango da igual, baina badu sakonean zerbait krak egiten duena: gerratik eta heriotzatik ihesi gurera datozen horiek abegiz har ditzagun, horrek nahitaez onura bat ekarri behar digu, antza; dela giza eta kultur aberastasuna, dela esker ona, dela gure kontzientzien bihotzerrea baretzea. Eta, egia da, onura ekarriko digula iheslariei eta bestelakoei ateak ireki eta albait bizimodu duinena eskaintzen saiatzeak, baina baita ahalegina ere, eta, akaso, zerbaiti uko egin beharra ere bai.
Ez da irentserraza, baina, agian, bada garaia uler dezagun munduko onura eta ondasun gehienak pilatuak ditugun pribilegiatuok zerbaiti jaregin beharko diogula denok zerbait izan dezagun, eta hori ez dela txarra, baizik gizarte egiaz heldu batek behingoagatik trukean saririk eskatu gabe egindako urrats arduratsu eta koherentea.