Poliki-poliki euren mundura eraman ninduten, hasieran arraro egiten zitzaidana erakargarri zait orain. Honi guztiari eszenatoki gaineko jarrera eta frontman bikaina gehitu behar zaizkio gainera.
Berriki argitara eman dute ‘El odio, la demacración y la ternura humana’, lau abestiz osaturiko disko laburra; Rock&roll-a kaleko poesiaz bustirik, gitarra garbiak eta hitz zikinak, lelo gogoangarriak akatsik gabeko erritmoen gainean.
Lau kanta, lau ereserki. Entzun ezazue pare bat aldiz eta Amoniaco impuro zuen dutxarako doinu bilakatuko da, garagardoa eskuan lagunekin batera kantatzeko eguna noiz iritsiko itxaroten duzuen bitartean. El efecto demacracion-en lehenengo akordeekin errepikaren zain aurkituko duzue zeuen burua. Saihestezina egingo zaizue El odio que guardas para mi eta La ternura humana-rekin hatzez kriskitin egitea, oinekin groove-a jarraitzea.
Intsumisoen blues-a, herri otzan honetan sortua. Hiriburu berdearen kale garbiegiek sortzen duten goragalea aldarrikatuz.
Egilea: Jon Basaguren @jonbasaguren
2012/05/08